Δεκέμβριος ο μήνας της αγάπης, των δώρων, της προσφοράς, της γιορτής, του παιχνιδιού, της ζεστασιάς.
Είναι ο μήνας που βάζουμε τα καλά μας, στολίζουμε τα σπίτια μας, οργανώνουμε όμορφα τραπέζια με τους αγαπημένους μας, ψωνίζουμε δώρα και γούρια και συμμετέχουμε σε bazaars και εράνους προκειμένου να προσφέρουμε σε ομάδες πολιτών που έχουμε μάθει να τις χαρακτηρίζουμε ως ‘’ευάλωτες’’.
Αναρωτιέμαι όμως, είναι στ’ αλήθεια; Και αν ναι, πού ακριβώς έγκειται η ευαλωτότητά τους; Σε τί διαφέρουν;
Απο τη δική μου οπτική, πουθενά.
Είμαστε όλοι πλάσματα της ίδιας αξίας που μας έχει δοθεί το δώρο της ζωής και ζούμε ταυτόχρονα στον ίδιο πλανήτη.
Τη δεδομένη στιγμή λοιπόν για κάποιους ανθρώπους υπάρχει μία ιδιαίτερη συνθήκη που καλούνται να βιώσουν.
Μπορεί αυτή να είναι η απώλεια της εργασίας τους άρα και η απώλεια εισοδήματος, μία ασθένεια, ένα ατύχημα, μία έξωση, ένας εθισμός, μία φυσική καταστροφή, ένας πόλεμος, μία κακοποιητική σχέση…
Σκέφτομαι πως κάτι από αυτά μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμβεί στον καθένα από εμάς. Επομένως δεν πρόκειται για ‘’ευάλωτες’’ ομάδες.
Δεν πρόκειται για τους ‘’φτωχούς’’, τους ‘’μετανάστες’’, τους ‘’άρρωστους’’, τους ‘’αλκοολικούς’’, τους ‘’άνεργους’’.
Γιατί τί κάνουμε αν σκεφτούμε με αυτόν τον τρόπο;
Ομαδοποιούμε, βάζουμε ταμπέλες και τοποθετούμε τους εαυτούς μας σε μία άλλη θέση ‘’ανώτερη’’, που από τη θέση αυτή θα βοηθήσουμε τους ‘’ευάλωτους’’ και θα νιώσουμε όμορφα ‘’μέρες που είναι βρε αδερφέ’’.
Πιστεύω ότι το συγκεκριμένο σκεπτικό είναι τοποθετημένο σε λανθασμένη βάση από την αρχή.
Πρόκειται για μοναδικούς και ξεχωριστούς ανθρώπους που βρέθηκαν για συγκεκριμένους λόγους σε μία επίσης συγκεκριμένη συνθήκη. Δύσκολη συνθήκη. Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζεται να παλέψουν για πράγματα που ίσως για τους περισσότερους από εμάς είναι δεδομένα και που μέχρι χθες τα είχαν κι εκείνοι στη ζωή τους.
Άρα χρειάζονται να τους δούμε, να τους ακούσουμε, να περάσουμε χρόνο μαζί τους, και να σκεφτούμε πώς ο καθένας από τη δική του θέση μπορεί να βοηθήσει πρακτικά, ουσιαστικά.
Όχι δίνοντας τα παλιά μας ρούχα, τα τρόφιμα που δεν μας αρέσουν και σε λίγο ίσως να λήξουν. Oύτε κοιτάζοντάς τους με φόβο, με απέχθεια ή ακόμα χειρότερα με λύπηση.
Ας είναι αυτός ο Δεκέμβριος η ευκαιρία να πούμε αλλά και να δούμε την ιστορία αλλιώς.
Να κατανοήσουμε ότι τίποτα δεν είναι σταθερό και πως είναι πιθανό οποιαδήποτε στιγμή στη ζωή μας να χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε κάτι δύσκολο. Ακόμα και όταν είμαστε πεπεισμένοι πως όλα είναι υπό τον έλεγχό μας. Κυρίως τότε.
Είμαστε όλοι εν δυνάμει ‘’ευάλωτοι’’. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν μένει ίδιο για πάντα.
Ας αφήσουμε λοιπόν τις ταμπέλες στην άκρη και ας δούμε με τα μάτια της καρδιάς. Ίσως τότε να μην στείλουμε μία σακούλα με τρόφιμα σε κάποιον που ξέρουμε ότι την χρειάζεται. Ίσως πάρουμε τη σακούλα, χτυπήσουμε την πόρτα του και περάσουμε ένα απόγευμα μαζί του.
Ίσως να μην καταθέσουμε χρήματα σε έναν τραπεζικό λογαριασμό, αλλά να δώσουμε αυτά τα χρήματα χέρι με χέρι σε εκείνον που τα χρειάζεται.
Μπορεί να φτιάξουμε εμείς τα γλυκά των γιορτών και να τα προσφέρουμε με αγάπη σε μία οικογένεια που ζει πολύ κοντά μας και που ξέρουμε ότι δεν έχει αυτή τη δυνατότητα.
Ίσως αυτό το Δεκέμβριο καταλάβουμε ότι εάν δεν είμαστε όλοι μαζί, τότε στην πραγματικότητα δεν είμαστε τίποτα.
Ότι η αγάπη είναι η μόνη επιλογή στο ταξίδι της ζωής. Ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Η αγάπη είναι μονόδρομος. Είναι υπερδύναμη.
Ας τη χρησιμοποιήσουμε κάθε μέρα με κάθε τρόπο. Με όλους τους τρόπους.
Με την αγάπη οδηγό με την ουσιαστική της έννοια(όχι με τη γλυκανάλατη που ίσως την ταυτίζουμε), η επόμενη μέρα θα είναι αυτή που όλοι χρειαζόμαστε και περιμένουμε!
Η αγάπη από μόνη της κάνει θαύματα, φανταστείτε τί μπορεί να κάνει ως συνειδητή επιλογή!
Εύχομαι σε όλους έναν Δεκέμβριο όπου θα βιώσετε μοναδικά την αξία της αγάπης, όπως ακριβώς σας αξίζει!
Γιατί είμαστε όλοι πλάσματα φτιαγμένα από αγάπη που συνυπάρχουμε σε ένα σύμπαν φτιαγμένο από φως! Υπάρχει καλύτερος συνδυασμός;
Καλές γιορτές,
Χαρά.